“I'm Mr. Jukebox”, zong Joshua Hedley vier jaar geleden op zijn debuut. Op de hoes droeg hij een flashy rhinestone pak en een hoed. Zo was meteen duidelijk waar hij zijn inspiratie haalde: de jaren '50 en '60. Sterker, die zeer goed ontvangen plaat klonk haast alsof hij in dat tijdperk was opgenomen. Op zijn tweede album, Neon Blue, zingt hij “I'm a singing professor of country of western.” en “I ain't trying to rewind time, I'm just doing what I love.” Deze keer richtte Hedley zijn blik op de vroege jaren '90, volgens hem het laatste tijdperk waarin country nog klonk als country. Het verschil met zijn debuut zit'm vooral in de productie. Die heeft een update gekregen, waardoor hij nu meer klinkt als neo-traditionalisten als Alan Jackson, George Strait en Dwight Yoakam dan als George Jones of Johnny Paycheck, namen waarop men in de jaren '90 uiteraard ook al op teruggreep. Hoewel hij zijn klassiekers kent, is Hedley meer dan een epigoon. Dankzij de hoge kwaliteit van zijn eigen liedjes, hoeft hij namelijk niet in de schaduw te staan van zijn helden. Een absolute aanrader voor liefhebbers van pure country.
