Aan de stem van Jerry Leger op zijn nieuw album Nothing Pressing moet je misschien een beetje wennen. Vooral in de spaarzaam geïnstrumenteerde akoestische nummer zit zijn zang nogal vooraan in de mix. Als hij zelf een tweede stem erbij doet, klinkt het meteen beter. Dat geldt voor alle nummers waarop meer te horen is dan enkel Leger’s stem(men) en zijn gitaar. Op Recluse Revisions en Wait A Little Longer waart zelfs de geest van Neil Young & Crazy Horse rond. En dan blijkt dat het zanggeluid van Jerry Leger ook goed past bij countryrock-achtige inkleuring. Waar het geluid van Young zo nu en dan richting ‘garage’ schuift, blijft Leger meer een bard die het ook leuk vindt met een volledige band te spelen. Nothing Pressing is een gevarieerd singer-songwriter album geworden, met mooie liedjes, afwisselende instrumentatie en toch wel een mooie stem. Een album dat verhaalt over de beperkingen en verveling als gevolg van de pandemie én een album dat je meeneemt naar uitgestrekte, sfeervolle muzikale Canadese velden.