SATRIANI, JOE

Inmiddels toe aan zijn negentiende (ja, u leest het goed, negentiende) soloalbum besloot Satriani, mede door de geforceerde COVID-break, om het roer om te gooien en met zijn prima band – bassist Bryan Beller, drummer Kenny Aronoff en toetsenist Rai Thistlethwayte, de tijd te nemen om nieuwe frisse instrumentale wegen te gaan verkennen en bespelen. Interessant genoeg heeft dit geresulteerd in een typische Satriani-plaat: melodieus, stijlvol, energiek, met veel tempo- en stijlwisselingen en altijd smaakvol. Zoals zijn eerste platen, dus. Zoals de gitaarvirtuoos het zelf uitdrukt: “Ik wil mensen laten zien dat een instrumentaal gitaaralbum veel creatievere en vermakelijkere elementen kan bevatten dan ik denk dat mensen nu gebruiken. We hebben van alles gedaan. We probeerden de gekste ideeën. En we koesterden elk idee dat we hadden om iets achterstevoren, ondersteboven te draaien, te kijken wat er zou kunnen gebeuren."” Geen idee wat Ome Joe daar eigenlijk allemaal mee bedoelt maar ik hoor wel dat het soms klinkt alsof hij met zichzelf duelleert en dat vind ik heel knap. De vingervlugheid druipt er in sommige nummers vanaf, die Satriani-tengels gaan sneller dan ik bij machte ben om te luisteren, maar voordat ik kan bijkomen gaat de beuk er al weer in met zwaar bas- en gitaargeluid. Allemachtig fraai en wederom een bewijs dat Joe nog steeds stevig op de top van de gitaristenrots staat.