BURIAL

Geruststellend en tegelijk verontrustend. Het is deze paradoxale toestand die de muziek van Burial opwekt. Dat begon al op het titelloze debuut in 2006 en het fraaie album Untrue (2007) en krijgt op de EP Antidawn een sterk vervolg. Waarmee gezegd dat de luisteraard andermaal wordt begraven onder ambientklanken, vervormde stemmen en samples, totdat het bij tijd en wijle helemaal donker is. Alsof Burial, het enigma waarachter de Londense dubstepproducer William Emmanuel Bevan schuilgaat, nog eens een deur opent en een nieuwe en ergens griezelige omgeving van zijn wereld prijsgeeft. Of een ‘stad in de winter’, zoals hij het deze keer zelf noemt. Een andere ruimte in elk geval dan Chemz, dat vorig jaar verscheen in de vorm van een twaalf minuten durende rave-track. De opening van de ‘winterse stad’ bestaat uit vijf nummers, goed voor een speeltijd van toch zo’n kleine driekwartier. Overigens brengt Burial, naast dus de twee genoemde studioalbums, met Antidawn de teller op een dozijn ‘extended plays’.