BLOOM, LUKA
OUT OF THE BLUE
Releasedatum: 10-12-2021
Herkomst: NL
Item-nr: 4333150
EAN:
Voor 16:00 besteld, dezelfde dag verzonden.
Recensie
TEKST writteninmusic.com
Heel open, kwetsbaar bijna, opent Out Of The Blue met I Hear You. De gitaar van Luka neemt de lead en gaat voor in een nummer dat klein blijft, al krijgt de gitaar gezelschap. Duidelijk herkenbaar is de viool, in de donkere volle accenten klinkt een contrabas door. De helderheid van de gitaar in de opening vormt een mooi contrast met de passages waarin het nummer voller is. Het nummer geschreven na het overlijden van twee vrienden in het afgelopen jaar, niet overleden aan corona, maar wel met levenseindes die beïnvloed werden door corona. Het sprankelende spel van Luka roept herinneringen op, zo kun je het je voorstellen aan de levens van mensen die er plots niet meer waren. Geen bombastisch afscheidslied, maar een nummer dat juist ook het vasthouden van een foto kan inhouden, het voorbij komen van een fijne herinnering aan iemand. De gitaar raakt, het lied in al zijn kleinheid is gewoonweg mooi. Voor Luka een weergave van zijn gevoelens tijdens die droevige periodes waar hij troost uit haalde. En waarvan hij het idee had dat dat misschien ook wel troostrijk kon zijn voor anderen. Het was ook juist dat dat hem aan het denken zette over een instrumentaal album: dat was echter nooit op zich het vertrekpunt.
In de langjarige loopbaan van Luka, is dit zijn eerste volledige instrumentale album. Vorig jaar bracht Luka zowel een live album als een studio album uit; Bittersweet Crimson heette dat laatste. En ter gelegenheid van die release vertelde Luka al over zijn gitaren. In de manier waarop hij erover sprak, was de liefde voor de gitaar al nadrukkelijk merkbaar. Hij luisterde veel naar Ierse muziek, van Steve Cooney, Peadar O’Riada en van Iarla Ó Lionáird en probeerde een aantal van die nummers zich eigen te maken. Niet simpelweg naspelen, ook het vangen van de emotie van de muziek. Dat klinkt al heerlijk bij Bridget Cruise, een van twee composities van de hand van Turlough O’ Carolan die we op het album horen.
Luka maakte het zich zeker niet gemakkelijk bij het kiezen van de al bestaande nummers; met een nummer als Aisling Gheal dat eerder onder meer vereeuwigd werd door Iarla Ó Lionáird lag de lat bepaald hoog. Het resultaat is te horen op het album en al is het op het album gekoppeld aan de jig Spórt van Peadar O’Riada, Luka heeft de emotie van het nummer zeer goed aangevoeld en weet dat ook met zijn gitaar mooi weer te geven. Juist het volgen door Spórt maakt het een fijne combinatie.
Prachtig open klinkt daarna het titelnummer. Heerlijk de spot op Luka’s gitaar. Spaarzaam in de begeleiding, textuur die volop de ruimte geeft aan de gitaar. Net als op Bittersweet Crimson deelde Luka nu weer de productieverantwoordelijkheid met Jon O’ Connell die net als op het vorige album ook een aantal instrumenten voor zijn rekening nam. De muziek gedijt bij die samenwerking: er is geen overbodige ballast, de instrumenten allemaal keurig in het klankbeeld en nooit, nooit teveel. Het titelnummer met als verklaring dat de muziek voortkomt eigenlijk uit de blues van Luka in de achterliggende periode. De notie dat de muziek troostrijk is, ja, als veelvuldig luisteraar van het album kan ik dat beamen. Heeft drukke muziek je voorkeur, stuiter je het liefste als een kangoeroe door de kamer, heb je een verslaving aan headbangen of anderszins, dan is het misschien net je muziek niet. Maar ook dan: luister gewoonweg eens. Misschien vind je het wel mooi.
Inside Out is eveneens van de hand van Luka zelf. Gewoon even nergens aan denken en genieten. Meer vraagt het niet. Geef je over aan de flow van de muziek. Een pareltje. Met Mountains Of Pomeroy komen we weer op historische Ierse grond. Mooi om de gitaar het nummer horen te verklanken. Je kunt je ogen sluiten en inderdaad ook van deze uitvoering genieten. Dat is eigenlijk het devies voor het hele album.
Het mooie is dat je kunt verdwalen tussen de nummers: de gitaar als hoofdinstrument geeft ze een basis en maakt ze tijdloos. Wil je per se een onderscheid maken tussen de traditionals en de nummers die Luka zelf heeft geschreven, dan is dat soms nog een moeilijke vraag.
Ongetwijfeld heeft het veelvuldig spelen van de traditionals zijn invloed op hoe Luka componeerde, maar zowel bij Inside Out als bij Peace On Earth hoor je zowat de Ierse traditionals doorklinken. Het doet er in feite niet toe. Het is de muziek en de wijze waarop Luka die speelt, de wijze waarop de arrangementen zijn gemaakt, de productie, het is de sfeer van het album. Dat maakt het geluid. Dat maakt dit een top instrumentaal album. En zoals al gezegd, de samenwerking met wederom Jon O’ Connell draagt aan het album bij, evenals Adam Shapiro die ook aan het vorige album meewerkte. En hoe mooi de subtiele trompet van Susan O’Neill als die zijn opwachting maakt in Harbour Bell.
Alle elf zijn het prachtige nummers die samen een mooi meditatief album maken. Geen achtergrondmuzak, maar muziek om van te genieten en om bij weg te dromen. Niet je ogen sluiten voor de pracht die je hoort, maar juist die in stilte binnen laten komen. We wisten al dat het gitaarspel van Luka een dimensie toevoegt aan zijn muziek. Hier laat hij horen dat hij als gitarist alleen al een volledig album weet te boeien. Luka mag dan zelf terughoudend zijn over zijn talenten, dit is een album om gewoon heel erg van te genieten. Ten zeerste aanbevolen! En, net als het vorige album, is dit album niet te streamen. Als je interesse hebt in dit mooie kunstwerkje, dan ga je naar de website van Luka én daar, rechtstreeks van de artiest, kun je het kopen.
Heel open, kwetsbaar bijna, opent Out Of The Blue met I Hear You. De gitaar van Luka neemt de lead en gaat voor in een nummer dat klein blijft, al krijgt de gitaar gezelschap. Duidelijk herkenbaar is de viool, in de donkere volle accenten klinkt een contrabas door. De helderheid van de gitaar in de opening vormt een mooi contrast met de passages waarin het nummer voller is. Het nummer geschreven na het overlijden van twee vrienden in het afgelopen jaar, niet overleden aan corona, maar wel met levenseindes die beïnvloed werden door corona. Het sprankelende spel van Luka roept herinneringen op, zo kun je het je voorstellen aan de levens van mensen die er plots niet meer waren. Geen bombastisch afscheidslied, maar een nummer dat juist ook het vasthouden van een foto kan inhouden, het voorbij komen van een fijne herinnering aan iemand. De gitaar raakt, het lied in al zijn kleinheid is gewoonweg mooi. Voor Luka een weergave van zijn gevoelens tijdens die droevige periodes waar hij troost uit haalde. En waarvan hij het idee had dat dat misschien ook wel troostrijk kon zijn voor anderen. Het was ook juist dat dat hem aan het denken zette over een instrumentaal album: dat was echter nooit op zich het vertrekpunt.
In de langjarige loopbaan van Luka, is dit zijn eerste volledige instrumentale album. Vorig jaar bracht Luka zowel een live album als een studio album uit; Bittersweet Crimson heette dat laatste. En ter gelegenheid van die release vertelde Luka al over zijn gitaren. In de manier waarop hij erover sprak, was de liefde voor de gitaar al nadrukkelijk merkbaar. Hij luisterde veel naar Ierse muziek, van Steve Cooney, Peadar O’Riada en van Iarla Ó Lionáird en probeerde een aantal van die nummers zich eigen te maken. Niet simpelweg naspelen, ook het vangen van de emotie van de muziek. Dat klinkt al heerlijk bij Bridget Cruise, een van twee composities van de hand van Turlough O’ Carolan die we op het album horen.
Luka maakte het zich zeker niet gemakkelijk bij het kiezen van de al bestaande nummers; met een nummer als Aisling Gheal dat eerder onder meer vereeuwigd werd door Iarla Ó Lionáird lag de lat bepaald hoog. Het resultaat is te horen op het album en al is het op het album gekoppeld aan de jig Spórt van Peadar O’Riada, Luka heeft de emotie van het nummer zeer goed aangevoeld en weet dat ook met zijn gitaar mooi weer te geven. Juist het volgen door Spórt maakt het een fijne combinatie.
Prachtig open klinkt daarna het titelnummer. Heerlijk de spot op Luka’s gitaar. Spaarzaam in de begeleiding, textuur die volop de ruimte geeft aan de gitaar. Net als op Bittersweet Crimson deelde Luka nu weer de productieverantwoordelijkheid met Jon O’ Connell die net als op het vorige album ook een aantal instrumenten voor zijn rekening nam. De muziek gedijt bij die samenwerking: er is geen overbodige ballast, de instrumenten allemaal keurig in het klankbeeld en nooit, nooit teveel. Het titelnummer met als verklaring dat de muziek voortkomt eigenlijk uit de blues van Luka in de achterliggende periode. De notie dat de muziek troostrijk is, ja, als veelvuldig luisteraar van het album kan ik dat beamen. Heeft drukke muziek je voorkeur, stuiter je het liefste als een kangoeroe door de kamer, heb je een verslaving aan headbangen of anderszins, dan is het misschien net je muziek niet. Maar ook dan: luister gewoonweg eens. Misschien vind je het wel mooi.
Inside Out is eveneens van de hand van Luka zelf. Gewoon even nergens aan denken en genieten. Meer vraagt het niet. Geef je over aan de flow van de muziek. Een pareltje. Met Mountains Of Pomeroy komen we weer op historische Ierse grond. Mooi om de gitaar het nummer horen te verklanken. Je kunt je ogen sluiten en inderdaad ook van deze uitvoering genieten. Dat is eigenlijk het devies voor het hele album.
Het mooie is dat je kunt verdwalen tussen de nummers: de gitaar als hoofdinstrument geeft ze een basis en maakt ze tijdloos. Wil je per se een onderscheid maken tussen de traditionals en de nummers die Luka zelf heeft geschreven, dan is dat soms nog een moeilijke vraag.
Ongetwijfeld heeft het veelvuldig spelen van de traditionals zijn invloed op hoe Luka componeerde, maar zowel bij Inside Out als bij Peace On Earth hoor je zowat de Ierse traditionals doorklinken. Het doet er in feite niet toe. Het is de muziek en de wijze waarop Luka die speelt, de wijze waarop de arrangementen zijn gemaakt, de productie, het is de sfeer van het album. Dat maakt het geluid. Dat maakt dit een top instrumentaal album. En zoals al gezegd, de samenwerking met wederom Jon O’ Connell draagt aan het album bij, evenals Adam Shapiro die ook aan het vorige album meewerkte. En hoe mooi de subtiele trompet van Susan O’Neill als die zijn opwachting maakt in Harbour Bell.
Alle elf zijn het prachtige nummers die samen een mooi meditatief album maken. Geen achtergrondmuzak, maar muziek om van te genieten en om bij weg te dromen. Niet je ogen sluiten voor de pracht die je hoort, maar juist die in stilte binnen laten komen. We wisten al dat het gitaarspel van Luka een dimensie toevoegt aan zijn muziek. Hier laat hij horen dat hij als gitarist alleen al een volledig album weet te boeien. Luka mag dan zelf terughoudend zijn over zijn talenten, dit is een album om gewoon heel erg van te genieten. Ten zeerste aanbevolen! En, net als het vorige album, is dit album niet te streamen. Als je interesse hebt in dit mooie kunstwerkje, dan ga je naar de website van Luka én daar, rechtstreeks van de artiest, kun je het kopen.
