WATERBOYS

Mike Scott’s Waterboys zijn sinds 2007, het jaar waarin Books Of Lightning uitkwam, in blakende vorm. Met All Souls Hill leveren ze hiervoor het nieuwste bewijsstuk. Het komt niet vaak voor dat een band zeven prachtplaten op een rij aflevert maar Mike Scott en zijn wisselende handlangers flikken het wel degelijk. Mike Scott loopt over van de inspiratie, zo lijkt wel. Hij wil erg veel kwijt, ook in zijn teksten. De passie is ook op geen enkele manier aan slijtage onderhevig. Luister maar eens naar zijn bloedmooie vertolking van Once Were Brothers van Robbie Robertson. Hij heeft er geen cover van gemaakt, hij heeft het nummer met toestemming van het icoon van The Band veranderd, zelfs teksten toegevoegd. Het resultaat heeft fysieke effecten op de luisteraar. Zo niet, dan is een doktersbezoek raadzaam. Ook het langgerekte Passing Through, een gospel, is een episch nummer. Een waagstuk ook want Mike Scott heeft er een hele boekenkast in gestopt. Veel inhoud, veel verwijzingen, een lawine van namen en historische gebeurtenissen wordt over je uitgestort. Eigenlijk in bijna elk nummer trouwens. We komen Jezus tegen, Shakespeare, Yeats, Trump, de bestorming van het Capitool en MLK. En met een beetje fantasie slaat All Souls Hill ook op Nederland, op je eigen leven. All Souls Hill klinkt niet zoals The Waterboys in hun beginperiode, in de voor Mike Scott en de zijnen gouden jaren tachtig klonken. Maar het lijkt wel alsof de ziel uit hun muziek van toen is gereïncarneerd in die van nu. Big music noemden we dat toen. Welnu de geschiedenis herhaalt zich.