JETHRO TULL

Om gelijk met de deur in huis te vallen: Ik was nogal sceptisch. Hoewel Tull regelmatig van line-up veranderde, was Martin Barre toch al eeuwen de vaste gitarist en daarmee een essentieel onderdeel van het ensemble en hij is hier afwezig. Is er dan nog een verschil met Andersons soloplaten, tenslotte was Homo Erraticus met dezelfde mensen opgenomen? Volgens mij is dat er niet meer. Het zal de naam zijn, het gevoel, de commercie of wellicht wat anders, maar het zij zo. Laten we ons daar dan maar overheen zetten en bovendien was eerder genoemd Homo Erraticus een prima werkstuk. Wie met een open blik naar The Zeelot Gene kijkt, zal horen dat ditzelfde geldt voor deze plaat. \
Tekstueel is Anderson nog altijd buitencategorie: wel doordachte teksten die verder gaan dan het geijkte liefdesliedje. Ook hier is er weer veel te genieten. Anderson grijpt weer terug op religie, dat deed hij eerder al op A Passion Play, en koppelt dit aan hedendaagse thema’s. Ook muzikaal is er genoeg te genieten: het pakkende titelnummer, de mooie opener Mrs. Tibbets, het mooi opgebouwde Mine Is The Mountain, dat mij hier en daar doet denken aan Ton Scherpenzeels werk voor Youp van ’t Hek. Sad City Sisters klinkt dan weer zo folky dat het zo mee had gekund met de folkalbums van de band. Barren Beth, Wild Desert John kent dan weer een prominente gitaarpartij net als The Betrayal Of Joshua Kynde. Wie al vijftig jaar zit te wachten op een nieuwe Jethro Tull-plaat zoals Aqualung, moet deze ook maar links laten liggen. Wie in Anderson een creatieve geest ziet en zich mee laat voeren in zijn tekstuele en muzikale wereld heeft aan The Zealot Gene opnieuw een mooie plaat, waarop veel te genieten valt. Het kan mij dan ook niet zoveel schelen, zeker gezien het draaideurkarakter van de line-up van Jethro Tull, of er Jethro Tull of Ian Anderson op de hoes prijkt. Gezien de plaathoezen van de beide namen en zo ook hier, was altijd al duidelijk wie de spelbepaler was. The Zealot Gene is gewoon weer een hele fijne plaat.