Misschien door zijn uitstapje met zijn vorige plaat, Spanish Model, een herbewerking van This Year’s Model, klinkt The Boy Named If als een plaat met zijn voormalige band The Attractions (niet vreemd want in The Imposters ontbreekt alleen bassist Bruce Thomas). Costello’s hernieuwde energie blijkt al uit de bijtende opener Farewell, OK. Maar wat een rechtoe-rechtaan nummer over het eind van een relatie tot een hoger plan trekt zijn de zoals altijd prachtige teksten van Elvis. Dat is ook het geval op The Difference. Qua sfeer en stijl doet The Boy Named If regelmatig denken aan albums als Blood and Chocolate en The Imperial Bedroon, zonder het gevoel te krijgen dat Costello zichzelf plagieert of er zich gemakkelijk van af maakt. Want Costello heeft anno 2022 nog even veel zeggenschap als in 1977. Met een hechter dan ooit klinkende Imposters achter zich levert Costello met The Boy Named If een prachtig solide album af.
