YOUNG, NEIL

De medaille van vriend Neil bevat drie kanten, dat kun je niet van veel muzikanten zeggen: de singer-songwriter kant, de countrykant en de rammelde (hard)rockkant. Die laatste kant wordt over het algemeen bezet door Neil’s begeleidingsgroep Crazy Horse. Ik kan me dus goed voorstellen dat de liefhebber van de gekke paarden die ‘s even lekker voor een welverdiende dosis raggende rock is gaan zitten, zich wild schrikt van opener Song of the Seasons. Want dat is pure country met een harmonica die qua geluid dat van Bob Dylan’s smoelorgel bijkans naar de troon steekt (en dan weet u het wel). Ik kan zeggen, even doorbijten liefhebber, want track 2 Heading West gaat lekker loos. En op de rest van Barn staat nog meer lekkere stevige kost (Canerican, Human Race). Maar moet de country (rock) liefhebber deze nieuwe dan aan de kant laten liggen? Nee hoor, want er is best nog meer van hun gading te vinden (Shape of You, They Might Be Lost, Tumblin’ Thru the Years). Tja, alleen de singer-songwriterkant komt er wat bekaaid vanaf. Alhoewel, de nummers lijken wat beter uitgewerkt dan op de laatste plaat en er is zelfs enige humor te vinden (Change Ain’t Never Gonna Come). Tjonge, is dat dan een vierde kant van vriend Neil?