Recensie
Het uit Tamanrasset in Zuid-Algerije afkomstige Imarhan wist te verrassen met hun eerste twee LP’s, waarin ze de traditie van Tinariwen omzetten in harde, eigentijdse gitaarrock. De gedwongen thuiszitperiode is gebruikt om hun eigen studio te bouwen op hun geboortegrond en om daar dan ook hun derde album op te nemen. Het eerste wat opvalt is dat ze dit keer voor een meer akoestische aanpak hebben gekozen, waarmee niet alleen de prachtige songs meer diepgang krijgen dan voorheen, maar waarin ze ook dichter naar hun roots kruipen. Op de gastenlijst staat dan ook Abdallah Ag Alhousseyni van voornoemde Tinariwen en de legendarische grondlegger van de Desert Blues Mohammed Ag Itlale, beter bekend als Japonais, die vlak na de opnames van dit album is overleden. Hoogtepunt is echter het duet met de wonderbaarlijke Soedanese zangeres Sulafa Elyas in het zeer breekbare Taghadart. Opnieuw een verrassend album waarop de schoonheid, het desolate en het meedogenloze van de Sahara voelbaar aanwezig zijn.
Tracks
Disc 1
1. Achinkad (The Gazelle)
2. Derhan (Hope)
3. Temet (Relations)
4. Tindjatan
5. Asof (Heartache, Longing)
6. Assossam (Shut Us Up)
7. Taghadart (Betrayal)
8. Laouni
9. Imaslan N'assouf (The Voice Of Solitude)
10. Tamiditin (My Girlfriend)
11. Adar Newlan (The Blasing Rocks)
