ASHCROFT, RICHARD

Toegegeven: het is eigenlijk tijd voor een écht nieuw album van Richard Ashcroft na zijn vorige, Natural Rebel uit 2018. Vanuit dat perspectief is de release van een plaat met 12 krakers van The Verve en zijn soloplaten, gespeeld in een akoestische setting – lees: veel strijkers - best teleurstellend te noemen. Maar al bij de opener, het onvermijdelijke Bittersweet Symphony, verdwijnt die teleurstelling als sneeuw voor de zon. Dat heeft alles te maken met de zang van de man zelf. Een nummer dat hij misschien wel honderden keren heeft gezongen met hernieuwde passie en totale overtuiging brengen, kan dat dan? Ja, Richard Ashcroft kan dat. En hij doét het ook. En dat geldt zo’n beetje voor alle twaalf keer dat hij de nummers transformeert in Acoustic Hymns. Dat deze werkwijze toch een prachtig album heeft opgeleverd, heeft uiteraard ook te maken met de nummers zelf. Die staan bol van de kwaliteit emoties, bevatten aangrijpende tekstregels, zijn onverslijtbaar en ja, het moet nóg maar eens worden gezegd: ze worden gezongen door een groot zanger met enigma. Ze zijn voor fans van The Verve die de voorman ook op diens solo-pad zijn blijven volgen, stuk voor stuk soundtracks bij gebeurtenissen in hun leven. Dat zijn ze net zo goed als voor Richard Ashcroft zelf trouwens. En dat kun je horen. Veel plezier en genot dus bij hymnes als Sonnet, Lucky Man, Bring The Night With Color en Song For The Lovers. En ja, The Drugs Don’t Work staat er ook op.

01. ‘Bittersweet Symphony’
02. ‘A Song For The Lovers’
03. ‘Sonnet’
04. ‘C’mon People (We’re Making It Now)’
05. ‘Weeping Willow’
06. ‘Lucky Man’
07. ‘This Thing Called Life’
08. ‘Space & Time’
09. ‘Velvet Morning’
10. ‘Break The Night With Colour’
11. ‘One Day’
12. ‘The Drugs Don’t Work’