BONAMASSA, JOE

Tjonge, wat mist ik het nu dat ik geen hoed draag. Want dan kon ik die met een diepe buiging afnemen voor vriend Joe Bonamassa. We weten inmiddels wel dat hij de titel hardest working man in showbusiness heeft overgenomen van wijlen James Brown, daar gaat het hoofddeksel niet voor af. Maar wel voor de consistent goede tot uitstekende kwaliteit die Ome Joe op zijn platen blijft presenteren. Want ook Time Clocks klinkt als – inderdaad - een klok, niet alleen met betrekking tot de geluidskwaliteit maar vooral en bovenal de kwaliteit van de songs. Nummers als The Heart Never Waits of Mind’s Eye horen wat mij betreft nu al bij de canon van Bonamassa. En zelfs een nummer waarvan je aan het begin denkt, wat gaat dit nou worden (bijvoorbeeld het titelnummer) ontwikkelt zich tot een puike track (wat had je anders verwacht, oh ongelovige André?). Tien toptracks, uitgevoerd door een crack band, waar we deze keer ook topbluespianist Lachy Doley vinden, helemaal fijn. Maar bovenal is Time Clocks een prima vehikel voor Ome Joe die zijn zang en gitaarkunsten wederom op topniveau vertoont in lekker afwisselende nummers. Klasse, grote klasse.