PUTTYLOLIAN

Een monumentje voor Julian
Een half jaar voor zijn dood debuteerde hij als 11-jarige muzikant met de vrolijke
stuitertrack Touwtjespringen . Niet lang daarna stond hij als jongste DJ ooit op het Daddy’s
Cool Festival in Heerlen. Nu is er een LP met eigen nummers, beats en pianospel van Julian
Hermans, aka Puttylolian. Maurice Hermans en Eva-Katrien Schröder, Julians ouders,
vertellen wat we van deze bijzondere plaat mogen verwachten. Een gesprek over muziek,
vriendschap en jezelf zijn.
Door Ankie Bosch
In gedachten is hij nog steeds de blonde peuter die elke vrouw om zijn vinger windt. De tiener met vliegensvlugge
vingers op de piano. Blauwe pretogen boven een licht spottende glimlach: een jonge, blonde god. Maar op 3
november 2019, nu een jaar geleden, gaat er in dat prachtige hoofd iets vreselijk mis. Een acute hersenbloeding
maakt een einde aan Julians leven. Na een lange nacht nemen zijn ouders en broers Thijmen (14) en Abel (9)
afscheid van hem. Hij is 12: te jong om dood te gaan, oud genoeg om indruk te hebben gemaakt op iedereen die
hem bij leven heeft gekend.
Nog geen week later luisteren in de zaal van de Nieuwe Nor meer dan zevenhonderd mensen naar zijn muziek.
Piano, vooral, want dat speelde hij het liefst. Maar ook het eerder genoemde Touwtjespringen, dat hij met vrienden
en klasgenoten opnam. Of nummers die hij met en voor zijn broers componeerde. Al die muziek is nu verzameld op
een LP met de titel Be iDVW (MAD! ondersteboven). Een monumentje voor Julian, met eigen composities, vrolijke
beats en natuurlijk pianospel.
Creatieve duizendpoot
De B-kant van de LP opent met Julians lievelingsnummer, Megalovania, een muziekstuk uit de 8-pixelgame
Undertale. Spelontwikkelaar en componist Toby Fox ontwikkelde vrijwel het hele spel zelf, inclusief de muziek.
“Julian vond dat fantastisch”, zegt zijn vader. “Het idee: je kunt een game bedenken, grafisch vormgeven én
muziek componeren.” Zelf was hij ook zo’n creatieve duizendpoot. Met een natuurlijke vanzelfsprekendheid
creëerde Julian muziekstukken, maar ook tekeningen of andere kunstwerkjes. “Hij was altijd aan het maken,
het medium maakte eigenlijk niet uit. Het was ook niet altijd goed of origineel, maar hij creëerde wel altijd iets.”
“Ik vond het heel belangrijk dat mijn kinderen zichzelf konden zijn. Het maakt
de wereld zoveel mooier”
Met zijn vanzelfsprekende creativiteit inspireerde Julian ook andere kinderen om hun eigen muziek te maken.
En om hun eigen weg te gaan, ook op andere vlakken. Daarin gaf hij zelf het goede voorbeeld. Hij hield van Anime
en cosplay, van Rick & Morty. Een roze pluk in zijn lange haar, felle nagels, lange sokken onder een korte broek.
Hij kreeg er van zijn ouders alle ruimte voor. “Ik vond het heel belangrijk dat mijn kinderen zichzelf konden zijn”,
licht Eva-Katrien toe. “Dat ze niet in hun eigenheid hoefden inboeten. Ik wilde dat koesteren. Het maakt de wereld
zoveel mooier.”
“Het is een tussenweg”, vindt Maurice. “Onze kinderen mogen heel erg hun eigen ding doen, maar we kunnen ook
best wel wat van ze vragen. Afmaken waar je aan begint, zorgen dat je in ieder geval één ding heel goed kunt.”
Zo leerde Julian pianospelen als de beste. Zijn moeder mist het erg: “Hij speelde niet altijd even netjes, zijn hoofd
ging altijd sneller dan zijn handen. Maar Julian speelde met veel gevoel. Dat kon hij ook uitleggen, hij had vaak al
een beeld bij wat hij speelde. Dan zei hij: ‘Dit is filmmuziek mama, luister maar, bij zo-en-zo’n scene.’ Het was
vaak ook ratseflats hoor, maar ik hoorde hem erg graag spelen.”
Opgepoetst
Samen met producer Subp Yao (Gert-Jan van Stiphout) werkte Julian aan zijn eerste plaat. Na zijn dood besluiten
zijn ouders die droom waar te maken. Ze starten een crowdfundingactie via het platform Voordekunst. Meer dan
400 mensen steunen hun en Julians plan. Ook het VSB fonds en de Provincie Limburg besluiten bij te dragen.
“Ik denk dat Julians muziek bestaansrecht heeft”, zegt Maurice, die zelf als gitarist regelmatig op het podium staat.
“Los van wat er gebeurd is.”

Als hij na de dood van zijn zoon door diens bestanden struint, blijken er meer dan 50 ideeën op de plank te liggen.
Met Gert-Jan gaat hij door al het materiaal. Wat is goed, wat is af, wat is bruikbaar? Zware dagen, want met elk
track valt het verdriet rauw op zijn dak. Na een aantal sessies ligt er een selectie: complete nummers,
geluidsfragmenten, beats. Een opname die hij op de avond voor Julians dood maakte. Met de laptop op schoot,
stilletjes op de trap, om zijn zoon niet te storen.
“Ik denk dat Julians muziek bestaansrecht heeft. Los van wat er gebeurd is”
Er wordt niks toegevoegd. Nou ja, één zinnetje: ‘Abels knuffels zullen heersen’. Dat had Julian zijn broertje nog
beloofd . Verder is de muziek alleen ‘opgepoetst’. “Gert-Jan is een meester”, zegt Maurice. “Hij heeft alle nummers
afgemixt. Soms hebben we iets in de volgorde gedaan, of een fragment dat hij had opgenomen een plek gegeven.”
Er wordt alleen gewerkt met materiaal dat Julian heeft achtergelaten: muziek zoals Puttylolian die bedoelde.
Ode aan de vriendschap
Bij het maken van nieuwe nummers liet Julian zich inspireren door wat ‘superdichtbij’ was. Taal, wiskunde,
de ene broer die de andere plaagde. Of iets uit een gesprek met een vriendje of vriendinnetje. Neem
Nu meteen!, vernoemd naar de lijfspreuk van zijn jongste broer. Of Mijke heeft een leeg hoofd, dat ontstond
toen Julians beste vriendinnetje hem liep te dissen. Zo volgden zijn nummers uit de dingen om hem heen.
Muziek maakte hij het liefst met anderen. Veel mensen die belangrijk voor hem waren, zijn daarmee op Pullylolians
eerste plaat te horen. “Voor Julian was muziek maken een sociale bezigheid”, legt Maurice uit. “Of de ander
muzikaal was, maakte hem niet zoveel uit. De verbinding was hoe dan ook muzikaal.” In de kelder, die zijn vader
had volgestouwd met instrumenten en apparatuur, zat hij nooit. Pas toen alle apparatuur naar de woonkamer
was gesleept, ging ‘Juul’ ermee aan de slag. En als er een nummer afgemaakt moest worden, wilde hij Maurice
het liefst in de buurt.