BONAMASSA, JOE

Het was natuurlijk allang bekend dat Joe Bonamassa the hardest working man in bluesrock is, en nu blijkt hij ook nog eens de best voorbereide te zijn! Je kunt niet anders zeggen want wie gaat er nu, om zich voor te bereiden op zijn nieuwe plaat die een ode gaat worden aan de oude Britse blueshelden (denk aan Jeff Beck, John Mayall & The Bluesbreakers, Eric Clapton en Cream), een jaar van tevoren een hele zomer in London wonen om daar alle legendarische locaties af te schuimen? Plus de beroemde Abbey Roads Studios af te huren om zijn plaat op te nemen? Precies: ome Joe. En potdorrie, ik kan niet anders zeggen dan dat deze aanpak gewerkt heeft. Want het resulterende Royal Tea is een van de beste, zo niet de beste release uit Joe’s carrière. En opener When One Door Opens ongetwijfeld het beste nummer dat hij tot nu toe gepend heeft. Jawel, zelf gepend want Joe heeft niet de makkelijke weg van covers opnemen gekozen. Nee hoor, hij wilde songs schrijven in het straatje van de British blues. Nu hoor ik dat er niet meteen aan af, maar ik hoor wel degelijk een stijlverandering die een aangenaam nieuwe tint aan Joe’s muziek geeft. Het doet me een beetje aan de blues van Led Zeppelin denken maar dan meer swingend. Zo heb ik Joe in voornoemde opener nog nooit zo heavy gehoord, en op Lookout Man nog niet eerder zo swingend. Met een negental krakers (we vergeven hem het niemendalletje, afsluiter Savannah) is Royal Tea absoluut een Top 10 plaatje voor de eindlijstjes van dit jaar.