WASHED OUT

Purple Noon klinkt niet geheel toevallig als de soundtrack van een zorgeloze zomer. De Amerikaan Ernest Greene (aka Washed Out) liet zich ervoor inspireren door de mediterrane kuststrook ‘met al zijn ruige elegantie en ouderwetse charme’ en ontleende de titel vervolgens aan de zich in Italië afspelende gelijknamige Frans-Italiaanse thriller (originele titel: Plein Soleil) uit 1960. Maar je begrijpt, die zorgeloze zomer, die kwam niet. Wat (ooit) wel kwam, was een treffende term voor dit type muziek: chillwave – en waarvan Washed Out als de vaandeldrager geldt. Dit muziekgenre, soms ook glo-fi genoemd, kenmerkt zich door geluidseffecten, synthesizers, loops en sampling met gefilterde vocalen en simpele melodieën. Greene voegde daar op Purple Noon (zijn vierde plaatwerk) een paar extra lagen aan toe, zoals r&b en moderne pop. Voor de ‘oppositie’ stijgen hier een en daar ook een jarentachtigklanken op, die ergens herinneringen oproepen aan Sade en zelfs good ol’ Phil Collins. Het ‘zorgeloze’ pad evenwel wordt nooit verlaten; de nummers blijven mellow en toegankelijk, zoals het chillwave tenslotte betaamt.