I.Q.

`Yesterday is up for auction,' zingt Peter Nicholls aan het begin van Zero Hour. Blijkbaar heeft IQ een goed bod uitgebracht, want muzikaal kijkt deze cd meer terug dan vooruit. En behoorlijk ver ook, want The Seventh House doet in meerdere opzichten denken aan Ever uit 1993. Het concept van IQ's vorige cd Subterranea heeft namelijk weer plaats gemaakt voor een verzameling van zes losse nummers. Dat betekent niet dat er weinig te genieten valt. Integendeel, waar menige IQ-cd nog wel eens een compositorisch dipje bevat, is The Seventh House van een zeer constant niveau. De combinatie van de majestueuze keyboards van Martin Orford en de slepende gitaar van Holmes levert weer menig kippenvelmoment op, vooral in het titelnummer en The Wrong Side Of Weird. Ook voor de overige vier songs hoeft IQ zich absoluut niet schamen, al zal het stuwende monotone ritme van Shooting Angels niet bij iedereen in de smaak vallen. Het enige dat IQ voor de voeten geworpen kan worden, is dat het allemaal niet getuigt van heel veel vernieuwingsdrang. Het beluisteren van The Seventh House levert dan ook hetzelfde gevoel op als het bestellen van je lievelingsgerecht in je favoriete restaurant.