SPOKANE

Het is al weer een paar jaar geleden dat we door plotseling noodweer strandden in het plaatsje Spokane, een grauw en troosteloos oord in Washington State. Bijna 24 uur stond de camper geparkeerd op een deprimerend trailer park en maakte een gevoel van onbehagen zich meester van ons. Groot was dan ook de opluchting toen Spokane voorgoed in de achteruitkijkspiegel verdween. En nu zit er opeens een cd van de band Spokane in de cd-speler en keert het onheilspellende gevoel van een paar jaar geleden terug voordat ik ook nog maar een noot gehoord heb. De muziek van Spokane zit ergens tussen de slowcore van bands als Low en Codeine en de sadcore van een band als de Red House Painters in. Sobere, verstilde muziek die in een uiterst traag tempo voortkabbelt en waar de melancholie met bakken tegelijk van afdruipt. Het zou de perfecte soundtrack van het plaatsje Spokane zijn, ware het niet dat de muziek van Spokane van een bijna ongekende schoonheid is. Vooral de zang van Courtney Bowles transformeert het oorspronkelijke gevoel van onbehagen vrijwel onmiddellijk in een gevoel van gelukzaligheid. Iedereen die zonder Spokane-trauma door het leven gaat zal nog sneller worden gegrepen door deze mooie cd die menige donkere avond op zal luisteren.