Recensie
Het is in Schotland gebruikelijk, dat er met de eeuwenoude traditie wordt geexperimenteerd en dat er geprobeerd wordt, die te verplaatsen naar het heden. Schotse folkbands presenteren zich dan ook vaak met een mengsel van oude en nieuwe invloeden. Een band als Shooglenifty mixt bijvoorbeeld met veel effekt dance door de folk. Het vlaggeschip is natuurlijk Run Rig, een band die dertig jaar bestaat. Gegroeid uit een lokaal samenwerkingsverband tussen o.a. de broers MacDonald ( die nog steeds een grote rol spelen ) is de band inmiddels een begrip. Hun nieuwste c.d. Proterra, wat een verzonnen woord uit het latijns is en betekent : voor het land, is een nieuw hoogtepunt in hun inmiddels enorme repertoire. De band heeft gekozen voor een samenwerking met Paul Mounsey een schot, die tien jaar in Brazilie heeft gewoond. Mounsey zorgt voor een behoorlijke injektie van electronica en de band weet dit volledig in de muziek te integreren. Er is minder ruimte voor de elektrische gitaar, maar zo nu en dan duikt er wel weer een bouzouki op. Het totale geluid is behoorlijk stemmig en atmosferisch, zoals gebruikelijk enkele nummers in het gaelic en zanger Bruce Guthro ( een canadees van schotse afkomst ) heeft niet de pathos van oude zanger Donnie Munro, maar zorgt ervoor dat de zang minder opdringerig is. Dit is muziek om lang naar de neerkomende regen en de vallende bladeren te gaan zitten kijken en te realiseren, dat er nog schoonheid is in de wereld.
