MENZINGERS, THE

Sinds ze in 2006 zijn begonnen hebben de Menzingers met hun rake songteksten menig punkhart veroverd. In 2012 brak de band door bij de liefhebbers met het weergaloze derde album On The Impossible past, bij het grote publiek pas in 2017 met vijfde plaat After The Party. Twee jaar later is het tijd voor alweer de zesde plaat, Hello Exile en de nu bekende sound set door. De razende energie en manier waarop de nummers zijn geschreven barst van de emotie. Een punk band met teksten die terugblikken op fouten uit hun verleden en in het hier en nu, stukgelopen relaties, de middelbare schooltijd, alcohol (en de daarbij horende dronken escapades) en vooral ouder worden. Hoe ga je om met die pijnlijke waarheden en misstappen die je maakt als jong volwassene? Het zijn herkenbare verhalen voor een begin twintiger.

Waar de Gaslight Anthem na the '59 Sound steeds een tikkeltje tammer werd, zijn de Menzingers in die lijn door gegaan. Giet dat alles in een sausje met lekker galmende gitaren, een vette productie en een flinke dosis nostalgie en je snapt waarom de Menzingers de juiste snaar raken. Pakkende punk songs in de basis maar met een poppy en vooral heel erg catchy omlijsting. Een grote meerwaarde blijft ook de afwisseling van de leadzang door de beiden gitaristen, Greg Barnett en Tom May.

Op Hello Exile trappen we zoals verwacht van een punkband anno 2019 op een politieke noot af, America (You're Freaking Me Out) is een directe respons op het presidentschap van Trump. Pas vanaf de opvolger Anna, tevens ook de eerste single, weet de band écht te raken en dat zet de hele plaat door. Anna vertelt het verhaal van een stukgelopen relatie, Greg beschrijft hoe hij terugverlangt naar de goede odue tijd. Hoe hij wil bijkletsen, maar weet ook dat dat geen optie meer is. Niet alleen een herkenbaar iets, maar het roept ook gevoelens van nostalgie op bij een relatie waar je als luisteraar eigenlijk totaal buiten staat. Een knap staaltje songwriting!

Andere hoogtepunten zijn de opener van Strangers Forever, waar creatief heen en weer geping-ponged wordt met de gitaren. Ze vliegen je letterlijk om de oren, heerlijke koortjes en de energie spat er vanaf. Even verderop toomt de plaat in met het emotionele en vooral ook eerlijke I Can't stop Drinking. Al die dronken verhalen, die in nummers zoals High School Friend en London Drugs voorbij komen. Het klinkt allemaal zo mooi, maar Greg wil het allemaal niet romantiseren. In werkelijkheid is het een probleem en lastig om dat voor zichzelf te erkennen. De band wordt volwassener en weet de nieuwe lijn die met voorganger After The Party is gezet perfect door te zetten. Afsluiter Farewell Youth sluit dit hoofdstuk dan ook letterlijk af. De band wordt volwassen, krijgt meer verantwoordelijkheden en staat anders in het leven dan in hun tienerjaren. Dat gemengde gevoel om terug te verlangen naar die zorgeloze tijd, maar tegelijk ook verder te willen. Die eerlijkheid, intimiteit en zelfreflectie zijn het eikpunt waarom heel Hello Exile draait.