CAMEL

Camel's vorige plaat Harbour Of Tears (1996) kenmerkte zich door een folky sound, die afweek van het normale geluid, maar de nodige bijval kreeg. Op Rajaz klinkt desondanks de oudere Camel weer duidelijk door. De cd heeft een Nederlands tintje omdat Ton Scherpenzeel, net als op Stationary Traveller en Dust And Dreams, een belangrijk deel van de toetsen voor zijn rekening neemt. Aardig detail is dat Camel nooit als band in een studio aan Rajaz gewerkt heeft, maar de cd tot stand is gekomen door het rondsturen van (master)tapes, waar de verschillende muzikanten hun bijdragen aan toevoegden. Aan het eindresultaat is dat niet af te horen, want het klinkt als een samenhangend geheel. De titel is een verwijzing naar de muziek die vroeger door woestijnen trekkende karavanen begeleidde en vaak gebaseerd was op het loopritme van de kamelen. De cd opent sterk met het Floyd-achtige Three Wishes. Verdere hoogtepunten zijn Rajaz (het nummer), Sahara en de tweede helft van de afsluiter Lawrence. Het trage, hypnotiserende (kamelen)ritme is knap verwerkt in diverse nummers en op sommige momenten, mede door Latimer's geweldige gitaar, voel je hete woestijnzon bijna branden. Het poppy Shout, dat niet veel te bieden heeft, valt als enige een beetje uit de toon. Hoewel Camel op Rajaz niet te betrappen is op al te veel vernieuwingsdrang, zal deze cd zijn weg naar de liefhebber moeiteloos weten te vinden. En zo heeft Camel dit decennium toch drie mooie platen afgeleverd.