Robert Randolph kan toveren met zijn lap- en pedalsteelgitaar, een soort strijkplank met snaren bespannen. Dat doet hij al geruime tijd op platen met zijn eigen band maar ook in dienst van anderen. Toch vallen de namen van bijvoorbeeld Joe Bonamassa en Walter Trout vaker dan de zijne. Gitaristisch doet hij niet voor hen onder maar het grootste verschil is dat Randolph’s blues is doordesemd met gospel. Dat is ook op Brighter Days weer het geval dat begint met Baptise Me. De man is in de Heer en speelde voorheen alleen maar in de kerk. Mede door onder anderen Eric Clapton, die hem herhaaldelijk uit gebedshuizen haalde en hem het podium op duwde van zijn Crossroads-festivals, knalt Robert Randolph nu ook uit speakers in menige auto en huiskamer. Brighter Days heeft alles in zich om de toch al weer 42-jarige gitarist en zanger aan een groter publiek te helpen: korte aanstekelijke nummers die swingen als de neten, veel funk en soul en zelfs voor atheïsten opbeurende teksten. Niet alles wat in de Bijbel staat, zo blijkt maar weer eens, is onzin. Maar boven alles is daar toch dat hemelse gitaarspel waarmee Robert Randolph nog veel meer zegt dan in zijn liedjesteksten.
