Na jaren in de marge moet het succes van zijn debuut LP uit 2014 ook voor Hozier zelf een behoorlijke verassing zijn geweest. De Ierse singer/songwriter was verstandig genoeg zich er niet door van de wijs te laten brengen en werkte gestaag aan de opvolger, die er nu na een kleine vijf jaar dan eindelijk is. Middels een eerste EP vorig jaar maakten we al kennis met Shrike en Nina Cried Power. Die laatste mag nu het album ook weer openen, en staat nog steeds als een huis. Met Mavis Staples in het koor bouwt Hozier verder aan zijn eigen geluid, welke behalve beïnvloedt door de stevige jaren tachtig rock van Springsteen en landgenoten U2, vooral opvalt door de opmerkelijke soul en gospel invloeden. Met Dinner & Diatribes gooit hij de rock-versnelling echter nog een tandje hoger en komt hij verrassend stevig uit de hoek, nadat hij in As It Was ook bewees in de wat meer traditionele singer/songwriter aanpak goed te gedijen. Met zijn doorbraak single Take Me To Church wist hij de protestsong, in dat geval tegen intolerantie, al nieuw leven te blazen, ook hier horen we een man die het onrecht in de wereld alleen maar meer ziet worden en slecht weinig ruimte voor optimisme toont, ondanks dat hij vocaal af en toe behoorlijk uitpakt. Een opmerkelijk donkere boodschap verpakt in een zeer muzikaal en opzwepend album, waarmee in ieder geval is bewezen dat Hozier allesbehalve een eendagsvlieg is.
