Met The Astonishing, een spectaculaire metal musical van 160 minuten, bereikte Dream Theater, opgericht in 1985, in 2016 zijn voorlopige hoogtepunt. Voor de opvolger, Distance Over Time, trok de band zich vier maanden terug met de nadrukkelijke bedoeling om het 14de album via een groepsproces tot stand te laten komen. Dat is gelukt. Kunnen de vijf leden nog wel eens rekenen op de kritiek dat ze te veel freaken en te weinig liedjes maken, de balans tussen de virtuoos en de songsmid is op Distance Over Time, net als op The Astonishing trouwens, wel degelijk gevonden. Sterker nog, Dream Theater klonk niet eerder zo hecht. Zij die geen genoeg kunnen krijgen van die razendknappe instrumentale exercities van vooral gitarist John Petrucci en toetsenman Jordan Rudess hoeven niet bang te zijn dat zij niet aan hun trekken komen. Al direct met opener Untethered Angel geeft Dream Theater zijn unieke visitekaartje af. Een riff waar je een complete woonwijk op kunt bouwen, toetsen die het luchtruim kiezen, een bas als opborrelend grondwater en de powerzang van James LaBrie: dit kan alleen maar Dream Theater zijn. Opvallend is over de hele linie de vrijheid die drummer Mike Mangini krijgt en met beide handen én voeten gretig en volledig pakt. De truc die op Distance Over Time wordt uitgehaald, is dat het songmateriaal meer is ingedikt. Alle bijdragen stutten meer het liedje dan de ego’s. Het prettige gevolg is dat er nu in relatief minder tijd nóg meer gebeurt. De muziek van Dream Theater is en blijft dan ook een drukke bedoening, zelfs als de groep zich aan een ballad (Out Of Reach) waagt. Onveranderd is verder de goede gewoonte van Dream Theater, een band die niet bang is om zich uit te spreken, om zware thema’ aan te snijden zoals misbruik van vrouwen (At Wit’s End) en de nietigheid van ons bestaan (Pale Blue Dot). Distance Over Time laat horen dat de grote vorm waarin Dream Theater verkeert, behouden is gebleven.
