DEERHUNTER

Voor een band met de reputatie van constante transformatie, klinkt Deerhunter op haar achtste album opvallend vertrouwd. Toch worden er ook op ‘hy Hasn’t Everything Already Disappeared? wel degelijk weer de nodige bruggen verbrand. De gitaar is goeddeels naar de achtergrond gedreven. Frontman Bradford Cox is minder openhartig over zijn persoonlijke besognes, maar blijft immer één van de meest unieke en grillige verhalenvertellers in de indierock.
De band besloot een science-fiction album te willen maken over nu. Het ijzingwekkende Détournement, opgebouwd rond vijf simpele pianoklanken waarover Cox met zwaar vervormde stem de continenten begroet, is een akelig gerobotiseerd mea culpa over klimaatverandering. Het is ook een vreemde eend in de bijt, want één van de spaarzame momenten waarop vorm en inhoud samenkomen. Kersvers bandlid Javier Morales drukt met zijn synthesizer een stevig stempel. We horen zwierige strijkpartijen (Element) en ook klavecimbel en marimba (Tarnung). Veel liedjes klinken bepaald niet afkomstig van een album dat handelt over het einde der tijden.
Let wel: mits je de teksten negeert. “Your cage is what you make it / If you decorate it”, luidt de bijtende openingszin van het muzikaal luchtige Futurism. “Nostalgia is toxic”, lezen we bovendien in de liner notes. Toch horen we tijdens What Happens To People nagenoeg hetzelfde tempo en dynamiek van culthit Hazel St., maar dan zonder die nadrukkelijke catharsis die Deerhunters vroege werk zo kenmerkt. Beluister ook het funky Plains, de zeer genietbare kleinverpakking van een waarschuwing aan wijlen James Dean - die 64 jaar te laat komt. Het tekent een groep die ooit bestond uit grillig adolescente buitenbeentjes, maar inmiddels is volgroeid tot een volwassen wolf in schaapskleren. Klasseplaat.