Na twee albums weet je wat je van de Hidden Cameras kan verwachten: heerlijk meeslepende orkestrale pop, met lekkere koortjes en het nodige theater. Voorman Joel Gibb steekt bij dat alles zijn voorkeur voor de homoliefde niet onder stoelen of banken.
En dat is precies wat Awoo ook weer te bieden heeft.
Awoo verschilt eigenlijk niet zo heel veel van de voorganger Missisauga Goddam. De band weet inmiddels wat haar sterke kanten zijn en die worden hier volledig uitgebuit.
Al lijkt het geluid van Awoo zo hier en daar minder dichtgeplamuurd te zijn dan op eerdere albums van de band. En als je nummers als She