Dimmu Borgir is de Metallica van de symfonische black metal. Ook bij de Noren begon het met het maken van extreme muziek vanuit het hart die na de derde plaat zo breed aansloeg, dat de faam explodeerde tot ongekende hoogte. Vanaf 2010 heerste er echter doodse stilte rondom de band, die vorig jaar pas werd verbroken met het pretentieuze Forces Of The Northern Light waarop Dimmu Borgir de krachten bundelt met The Norwegian Radio Orchestra en een mooie bloemlezing van hun repertoire door echte strijkers en blazers laat ondersteunen. Gelukkig is er met Eonian nu weer een regulier en ongelooflijk geïnspireerd studioalbum dat de vloer aanveegt met de voorgangers In Sorte Diaboli en Abrahadabra, en de afgelopen tien jaar meer dan goed maakt. De black metal glanst in alle bombastische diversiteit, de drums dreigen, de gitaren zagen, de strot van Shagrath is ouderwets gemeen en het Schola Cantrum Choir laat de refreinen dansen als donkere schimmen.
