ORTEGA, LINDI

Eigenlijk is het best knap hoe de Canadese Lindi Ortega er ruim tien jaar in is geslaagd om nauwelijks opgemerkt te worden door een breed publiek. Misschien waren alle uitstekende albums die ze in die tijd uitbracht te alternatief voor Nashville en te country voor liefhebbers van de meer alternatieve genres. Inmiddels staat de teller al op zes, waarvan de eerste twee in eigen beheer. Zelf viel ik in 2013 voor het prachtige Tin Star, toen ik die plaat mocht recenseren voor dit blad. Faded Gloryville uit 2015 was minstens zo goed, maar opnieuw ontbrak het aan serieuze promotie, hoewel ze waarschijnlijk een aantal nieuwe zieltjes won met een innemend optreden in de kleine zaal van Paradiso. Gedesillusioneerd verbrak Ortega haar banden met Nashville, maar nadat ze in het huwelijksbootje was gestapt begon ze in diezelfde stad, maar voor een nieuwe platenmaatschappij aan het toepasselijk getitelde Liberty. Met producer Skylar Wilson deelde ze een liefde voor de soundtracks van spaghettiwesterns en de films van Tarantino en die invloeden klinken duidelijk door op deze plaat die in het teken staat van de ups en downs op weg naar succes en persoonlijk geluk. Op het zeer overtuigende Liberty klinkt Lindi Ortega wat minder country, maar vooral evenwichtiger en zelfverzekerder dan ooit te voren. Hopelijk gaat een serieuze doorbraak er nu eindelijk van komen.