SQUIRE, CHRIS

Van alle soloplaten van progdino Yes is die van de twee jaar geleden overleden bassist Chris Squire, Fish Out Of Water uit 1975, het best. Die ene keer dat hij los van de band, waar de onderlinge spanningen doorlopend hoog opliepen, zijn gang kon gaan, voelde hij zich juist als een vis in het water. Hij riep voor zijn uitstapje de hulp van de voortreffelijke toetsenman Patrick Moraz en de eveneens voortreffelijke drummer Bill Bruford in en maakte met hen een gewaagd album door de combinatie aan te gaan met een orkest dat ook nog eens veelvuldig naar de voorgrond treedt. Er zijn veel mislukkingen bekend van (prog)rockers die met orkesten stoeien en knoeien maar op Fish Out Of Water klopt alles en wordt uitermate inventief gemusiceerd. Nog altijd kruipt het kippenvel van je hiel naar de kruin tijdens het sluitstuk van Silently Falling en groeit de bewondering als de spectaculaire kakafonie van Safe (Canon Song) op een gegeven moment tot in de kleinste details bedacht blijkt te zijn en alle ontspoorde muzikanten door Squire’s bas weer in het gareel zijn geduwd. Doordat Jakko Jakszyk, de gitarist en zanger en producer van King Crimson Fish Out Of Water nog eens onder handen heeft genomen is de geluidskwaliteit, ook voor de luisteraars met wat minder kostbare afspeelspullen, merkbaar verbeterd. Hij heeft een nieuwe stereomix gemaakt en dáárvan nóg een aparte schijf gemaakt in de geremasterde versie. Tussen die twee is het verschillen zoeken wél lastiger. Kortom, een prachtige heruitgave van een album dat hiermee definitief aan de vergetelheid is ontrukt.