BRAENNE, BENDIK

The Last Great Country Swindle. Intrigerende titel, dat zeker, maar: wat is het? Bendik Brænne (inderdaad, geen Amerikaan, maar ‘gewoon’ een Noor) maakt geen country, maar vrolijke popdeuntjes, die je meenemen naar eind jaren zestig. Zorgvuldig gecomponeerde en georkestreerde songs, inclusief strijkers, koortjes en op zijn tijd een dwarsfluit. Referenties: het magistrale epos Mac Arthur Park van Richard Harris uit 1968 en Windy, de hit van The Assocation (1967). Opvallend is Brænne’s inkleuring van Del Shannon’s Runaway, dat hij laat klinken als het openingsnummer van een goedkope spaghettiwestern, inclusief mariachi-trompetten. The Last Great Country Swindle is een heerlijk album om goede zin van te krijgen, zeker als de bladeren vallen.