Het eerste soloalbum van Anathema’s gitarist, zanger en componist Daniel Cavanagh kan gevoegelijk worden beschouwd als de prima bonus-cd bij Anathema’s laatste plaat The Optimist. Niet alleen tekstueel (alhoewel ook hier is het geboden niet al te optimistisch, het draait vooral om gevoelens van liefde en verlies) maar qua muziek horen de twee cd’s bij elkaar: dezelfde pathos, vaak dezelfde opbouw, dezelfde gitaaruitbarstingen, dezelfde gevoeligheid, zelfs ook met een zangeres – niemand minder dan Anneke Van Giersbergen, die al eens is ingevallen bij Anathema, Lee Douglas pas op! Is Monochrome daarmee eigenlijk overbodig, we hebben de Optimist toch al? Dacht het niet, daarvoor is het gebodene te mooi om te laten lopen, en laten we eerlijk zijn, elke Anathema(-gerelateerde) release is welkom. Sterker nog, de band zelf vindt dat Monochrome best een groepsalbum had kunnen wezen, zo sterk vinden ze ‘m. Bovendien zijn er ook verschillen, zoals Anna Phoebe die op drie nummers viool speelt. De Cavanagh-broeders zijn nooit bang geweest om hun gevoelens de vrije loop te laten en Daniel doet dat op Monochrome op indrukwekkende wijze.
