Mainstream betekent hier niet ‘mainstream’, maar verwijst naar het gelijknamige label dat in de jaren zestig begon als jazzmaatschappij, maar al snel ook garagerock uitbracht om zich uiteindelijk te concentreren op de betere soul en disco in de jaren zeventig. Die periode staat hier centraal en net als op het eerste deel valt er weer te genieten van vaak vergeten namen. Vanaf de geweldige opener Grass Ain’t Greener van Charles Beverly tot de briljante afsluiter van Linda Perry: het is allemaal even goed, uiteraard weer dito gedocumenteerd door Ace.
