De Engelsen zeggen wel eens: if it looks like a duck, and if it quacks like a duck, then it must be a duck. Dus als je de stergitarist van Airbag hebt, Björn Riis; en de drummer van Airbag, Henrik Fossum; en zo te horen de zanger van Airbag, Asle Tostrup (of is dat Riss zelf?); nou dan moet het toch gewoon Airbag zijn? En dan mag er wel op staan dat dit de tweede soloplaat van Riis is, ik trap daar mooi niet in. Want dit dus gewoon een prima Airbag-plaatje. Met de lekker melancholische zang, het fijne tempo,en vooral die lyrische gitaar van Riis, die regelmatig zo heftig als de vroege David Gilmour tekeer gaat terwijl er ook trekjes van Marillion’s Steve Rothery in zijn spel zitten. Die gaat zich vooral te buiten tijdens de vele instrumentaaltjes op Forever Comes To An End, waarvan Getaway een prima soundtrack is voor een wilde autorit, al dan niet met een lieftallige schone naast je en de coppers achter je aan, ha ha ha, ze krijgen me toch mooi nooit te pakken. Wie dat wel doet is dus Riis want hij heeft wederom een mooi plaatje voor mijn Top 10 in elkaar gefabriekt. Ik vind het steeds minder erg dat de oude Gilmour waarschijnlijk binnenkort zijn slaghout op zolder opbergt, zijn opvolger staat niet alleen klaar, hij is al volop in bedrijf!
