Als Belle & Sebastian kunnen veinzen dat ze een duo zijn, dan ook Bing & Ruth. Het blijken echter juist de schuilnamen van een enkeling, te weten David Moore. Van schizofrenie is geen spoor te bekennen: No Home Of The Mind is inmiddels de derde langspeler van deze pianist uit New York, en sluit naadloos aan op zijn vorige releases. Hoewel hij zich voor elk album omringt met een wisselend ensemble, is zijn elektroakoestische ambient een pijler van rust en bezinning. Op het clichématige af zelfs, want de metafoor van een kopje jasmijnthee en een plak peperkoek voor het raam waarachter het onweert dient zich op No Home Of The Mind wel heel gewillig aan. Het album is nadrukkelijk niet bedoeld als muzak. Daarvoor gaat er van tamelijk zware stukken als The How Of It Sped en Starwood Choker toch net te veel dreiging uit. Bing & Ruth sluiten daarmee beter aan bij de postrock dan neoklassiek.
