CURE

Na een periode van vier jaar creatieve windstilte laat The Cure (Robert Smith met een bijna geheel nieuwe begeleidingsband) met Bloodflowers weer van zich horen. Volgens Smith betreft het hier een van de drie klassieke Cure-albums (na Pornography uit `82 en Disintegration uit'89). Hoewel we de opmerkingen van Smith moeten bezien in het licht van een jonge vader die zijn pasgeboren baby bewondert, kan ik zijn enthousiasme wel delen: Bloodflowers is veruit het beste Cure-album van de laatste tien jaar.De plaat is opgebouwd rond een centraal thema: 59 minuten melancholisch mijmeren over de liefde en het naderende einde daarvan. De link met Disintegration is daardoor gemakkelijk te leggen, die met Pornography is minder duidelijk aanwezig. De plaat is meer een zeer geslaagde kruisbestuiving van de dromerige sferen van Disintegration en de lekkere melodie