BAUHAUS

The House of Lords waren tien jaar gelede de verrassing in de melodieuze rockmuziek. Onder Leiding van Gene Simmons (Kiss) werd er een band om Gregg Guiffria van Angel geformeerd. Enkele muzikanten nam Gregg mee van zijn eigen Guiffria aangevuld met James Christian voor de vocalen. Het debuut werd een verrassend succes, maar na drie albums doofde het kaarsje. Dit lag zeker niet aan James Christian. Met zijn rockstem die een erg op de stem van David Coverdale lijkt, kan James nog wel een tijdje voort. De plaat kent niet het bombastische House of Lords-rockgeluid, uitgezonderd de bonus demo-tracks, maar bevat eerder popballads die gemakkelijk in het gehoor liggen. Het zou me dan ook niets verbazen dat James plotseling een hitje gaat scoren (Katie, Brighter Day). Maar de rocknummer als Best Girl en Cold Day In Hell zijn een uitzondering op deze plaat. Bijna alle liedjes kennen dezelfde formule; een akoestisch/ slow intro op naar een climax in de opbouw en daarna een refreintje. Dit wordt op een gegeven moment toch erg voorspelbaar, maar goed voor diegene die dat nou juist de mooiste rocknummers vinden.