Zijn we ternauwernood bekomen van het zessnarig geweld van de G3 (Satriani/Vai/Johnson) worden we al weer verblijd met een nieuwe Satriani. En wat voor een! Openingsnummer Up In The Sky zet meteen de toon; Joe is in meestervorm en is terug op het heavy nest. Even werd gevreesd voor een voortzetting van het titelloze album uit '95 waarop voornamelijk jazzy gepriegel te horen was en dat Joe voorgoed zijn wilde haren kwijt zou zijn. Niets is minder waar, vette riffs worden opgesierd met prachtige, melodieuze solo's en voorzien van een moddervette basis. Joe's grote kracht ligt in het subtiel etaleren van zijn technische capaciteiten zonder te verzanden in muzikale krachtpatserij. De melodie staat voorop en toch komt de gitaarliefhebber pur sang volledig aan zijn/haar trekken. Menig gitaristje in spe zal na het horen van de meester zich genoodzaakt voelen nog enige tijd te oefenen op de diverse toonladders. Wij kunnen intussen weer even vooruit.