SIMON, PAUL

Met Stranger To Stranger vervolgt Paul Simon het pad van zijn vorige album So Beautiful or So What (2011). Dat wil zeggen: niet zozeer de gevoelige liedjes die het werk met Art Garfunkel en zijn jaren 70 albums kenmerkten, maar wel door (exotische) ritmes gestuwde songs waarin Simon – gelukkig niet zonder humor – de maatschappij en zijn eigen leven onder de loep neemt. En de teksten van Simon zijn nog net zo mooi als weleer.
Het album opent met het bijtende The Werewolf, één van de 3 samenwerkingen met de Italiaanse danceartiest Clap! Clap!. ‘Life is like a lottery, a lot of people lose’ merkt Simon op. De single Wristband, waarin een artiest zonder polsbandje de toegang tot zijn eigen concert ontzegd wordt is vrolijker van aard. Even goed en amusant is In A Parade die zich afspeelt in de wachtruimte van een ziekenhuis en waar de hoofdpersoon uit het nummer The Riverbank terugkeert. Voor het eerst in jaren waagt Simon zich zelfs aan een tweetal (korte) instrumentaaltjes: In the Garden of Edie (Simon is getrouwd met Edie Brickell) en het tamelijk overbodige The Clock. Hoewel Stranger to Stranger nergens inzakt (het titelstuk behandelt de vraag of mensen opnieuw verliefd op elkaar zouden worden als ze elkaar opnieuw als vreemden zouden ontmoeten), sluit het album met twee uitermate sterke nummers af, Cool Papa Bell en Insomniac’s Lullaby, die tot het beste werk van Simon gerekend mag worden. De productie is in handen van Roy Halee, die als technicus al verbonden was aan het werk van Simon en Garfunkel.