DONNERWETTER

“Die doe ik nog wel even,” stelde ik de hoofdredacteur van dit fijne blaadje gerust, doelend op de nieuwe Donnerwetter die als een van de laatste releases in het licht van een rap naderende deadline nog op een recensie lag te wachten. Een keuze die ik al snel betreurde. Niet zozeer vanwege de kwaliteit van het album, maar vooral door de kwalificatie “even” die ik aanhaalde. Want “even” een plaatje van Donnerwetter luisteren, dat is een vrij onmogelijke opgave. De Beauty Saloon van Pavlov is er namelijk één vol dubieuze figuren en eigenzinnige karakters die je volledige aandacht opeisen. In het begeleidende krantje wordt de link met de Black Lodge uit Twin Peaks al even gelegd, een plek waar Donnerwetter met gemak de huisband had kunnen zijn. De caleidoscopische rock van de band rond Rocco Ostermann hypnotiseert, verleidt en verwart. Maar bovenal fascineert het, op een manier die allesbehalve makkelijk en comfortabel is maar daardoor ook des te meer de moeite van het doorbijten loont.