LOHUES, DANIEL

Jarenlang kon je er de klok op gelijkzetten: het voorjaar werd steevast ingeluid met een nieuw album van Daniel Lohues. Ik was dan ook lichtelijk van de leg toen 2015 het zonder album van de Drentse zanger moest doen, de samenwerking met Herman Finkers even niet meetellend. Op 1 januari 2016 werd de nieuwjaarskater onverwacht verlicht door een eerste teken van nieuw solowerk in de vorm van single ‘Waor Gaon We Naortoe’. Spannend, drijvend en ongrijpbaar, zoals we Lohues eigenlijk niet vaak eerder hoorden. Het deed hopen op een wat avontuurlijker pad, dat van de afgelopen albums eigenlijk alleen Ericana uit 2013 even insloeg. Niets ten nadele van die andere platen, maar ondanks de prikkelende teksten klonk het muzikaal soms ook net wat te comfortabel. Lohues heeft dan ook een groot muzikaal talent, waar het oneerbiedig gezegd misschien makkelijk op leunen is. Een valkuil die op Aosem (Nedersaksisch voor “adem” en in fonetische zin eveneens een Amerikaanse kreet van enthousiasme) gelukkig goed vermeden wordt. Vooral de elektrische gitaar wordt er steeds vaker bij gepakt om de randjes van de nummers wat af te rafelen, waarbij de solo van “Slof’ weer even vol opwinding doet denken aan Lohues’ sublieme gitaarspel ten tijde van zijn Louisiana Blues Club. Tekstueel valt er natuurlijk ook weer veel moois uit te halen, van dialectdiamanten als mieghömmels tot ontnuchterende relativeringen en ontroerende mijmeringen. En als in het afsluitende ‘Let Mar Niet Op Mij’ dan toch weer wat van die onheilspellende drive uit het openingsnummer terugkomt is de cirkel eigenlijk weer verdomd mooi rond.