WILD NOTHING

Sinds het debuut Gemini (2010) is Jack Tatum's Wild Nothing van een bedroomact langzaam geëvolueerd tot een echte band en dat is pas echt goed te horen op dit derde album. Na twee prachtige platen vol glooiende en nostalgisch klinkende dreampop, gooit Tatum het hier over een iets andere boeg. Weinig melodieuze gitaarliedjes dit keer, maar een meer complex en experimenteel geluid dat zich wat minder makkelijk laat doorgronden. De gitaren zijn zeker niet verdwenen, maar de altijd al aanwezige synths zijn nog belangrijker geworden. Dat is even wennen, maar hoe vaker je deze bedwelmende plaat hoort, hoe meer moois zich openbaart. Voor eigenzinnige en hoogstaande eighties nostalgia ben je bij Wild Nothing nog steeds aan het goede adres.