Die hevig dartelende drumritmes. Dat tegendraadse orgelpartijtje en die zanglagen die zich ruw en enigszins ongecontroleerd opstapelen. Och, er waren de afgelopen jaren niet veel openers van albums zo bijzonder als Young Spruce And Wires van de Nederlandse band Alamo Race Track. En dat is dan nog maar het begin. Hun vierde plaat Hawks staat namelijk bomvol eigenzinnige en gelaagde pareltjes. Of ze nu traag (Erase The Wires en Safe House) zijn of meer uptempo (The Trail); het galmt als vanouds, de laagjes wringen gelukkig eveneens net als vroeger en ook die epische schreeuwpartijen (Circling Over The Cold Bones) die luisteraars al na een paar luisterbeurten mee moeten brullen, zijn wederom fenomenaal. Verder wordt het soms juist zeer poppy. Neem het lichtvoetige, aan Arcade Fire refererende, refrein in Everybody Let’s Go of luister eens naar All I’ve Got From This Trip Is Another Winter. Diversiteit ten top, dit is met recht luisteren om te ontdekken, dus. Hawks is uiteindelijk een ongekend spannend muziekproduct geworden. Hoe noemen ze dat ook al weer? De Champions League van de eigenzinnige, intelligente Europese popmuziek? Nou ja, eigenlijk wel, ja. Weet je wat: zullen we Alamo Race Track gewoon meteen finalisten noemen? Het zou me uiteindelijk niet verbazen wanneer ze die wedstrijd met Hawks glorieus gaan winnen.
