ALASCA

Het debuut Actors & Liars uit 2012 is in mijn optiek al een waar pareltje binnen de Nederlandse popmuziek te noemen. Maar met hun tweede plaat Prospero heeft de Volendamse band AlascA weer een fikse muzikale groei doorgemaakt. Wat anders is dan bij het debuut? De band zet bovenal een steviger geluid neer. Daarbij hebben hun country-composities meer dan voorheen een ruw randje gekregen. Minder Mumford & Sons, meer Calexico, als je toch een beetje de richting aan moet geven. Ook vertoont de stem van zanger en belangrijkste songwriter Frank Bond (ineens) trouwens enorm veel overeenkomsten met Shannon Hoon, wijlen zanger van wijlen band Blind Melon. Maar goed: dat alles is natuurlijk van minder belang, het gaat hier namelijk om AlascA.

In Medias Res is een geweldige opener (die blazers!) en vanaf dan is er geen slecht nummer te vinden. Soms angstig rustig, soms vervaarlijk stevig, Prospero blijkt een erg divers Wilde Westen Wapenfeit te zijn dat geen moment verveelt. Zelf meldt de band dat ze geïnspireerd zijn door de filmische muziek van Ennio Morricone. Die visie wordt nog eens extra benadrukt door de prachtige albumcover met vechtende cowboys en indianen. Over artwork gesproken: werkelijk hilarisch zijn de 25th Anniversary Liner Notes van ene Doug Monahue en het The Story Behind…-verslag van ene Don Everitt. Allebei geschreven in 2040 natuurlijk. Kort en goed? Dit is jaarlijstjesmateriaal. Punt. Nu maar hopen dat het niet 25 jaar duurt voordat de wereld daar achter komt.