PUNCH BROTHERS

Als je het instrumentarium ziet waarvan de heren zich bedienen denk je: bluegrass. En zo klinkt het in de basis ook, maar de heren trekken het per nieuw album breder. Tot grote vreugde van de liefhebber, want ze kunnen wel wat met dat verruimde palet. In het wonderschone en ruim tien minuten durende Familiarity bijvoorbeeld klinken ze verrassend veel als de Beach Boys ten tijde van Smile, inclusief messcherpe samenzang, die ook elders aan de gebroeders Wilson cum suis doet denken. Maar er staat ook rock op, terwijl het fijnzinnige Prelude vooral refereert aan de klassieke traditie, en er is ook recht toe recht aan bluegrass. En toch klinkt het allemaal hecht en verwant, en weer een stukje verder dan voorganger Who’s Feeling Young Now?