Een voornaam als deze verraad muziekliefde bij de ouders en Mahalia's vader is dan ook Jimmy Barnes, brulboei van het Australische Cold Chisel dat vaak vergeleken is met The Free en Jimmy (dus) met Paul Rodgers. Dat randje heeft Mahalia in ieder geval van haar vader, die een mopje meebrult in Walking Up The Road en is uitermate geschikt voor het kleine maar o zo indrukwekkende oeuvre van de hier geëerde Betty Davis, ooit vrijgevochten vrouw van de grote Miles en in die hoedanigheid zelfs zijn creativiteit beïnvloedend door hem naar Jimi Hendrix en Sly Stone te laten luisteren. Maar we dwalen af. Zij van Barnes en zij van Davis delen een intens en rauw gebruik van de vrouwelijke stembanden dat op Ooh Yea niet overal even goed uitpakt aangezien Barnes natuurlijk covert en soms gewoon net iets te blank is daar waar de donkere Betty Davis haar eigen invloedrijke materiaal schreef. Echter, die te verwaarlozen paar keer waar Mahalia tekort schiet hebben we altijd nog de alomtegenwoordige Joe Bonamassa achter de hand, die doet waar hij goed in is: gaten opvullen met opwindende soulbluesrock-gitaar. In drie dagen opgenomen zegt iets over de vloeiende samenwerking waar de wilde frisheid vanaf funkt. Niet voor tere zieltjes!
