LORRAINVILLE

Was die Edison voor het debuut van Lorrainville al volkomen terecht, met Desire The Reckless promoveert de band in één klap naar de absolute voorhoede van de nationale popmuziek. Ze verenigen het allerbeste van topartiesten als Damien Rice (If I Die Tonight), Counting Crows (It’s Not A Crime), Amos Lee (Win Some, Loose Some) en Ryan Adams (‘49-7’).

Ja, ik geef toe, het is me nogal een statement. Toch kan ik er niets anders van maken, wanneer ik naar het tweede album van Lorrainville luister. Alle, écht alle nummers zijn van wereldklasse en daarbovenop klinkt de plaat ook nog eens wonderbaarlijk coherent. En dat is best een verrassende conclusie wanneer je weet dat bijna ieder nummer door een andere artiest (onder andere Bertolf Lentink, Dennis Kolen, Tommy Ebben, Tije Oortwijn) geschreven en aangedragen is.

Nog verrassender is het wanneer je vervolgens constateert dat vrijwel al die nummers door een compleet andere band uitgevoerd (en dus geïnterpreteerd) worden. Muzikanten die nummers van anderen uitvoeren; daar draait het anno 2014 om bij Lorrainville. En dat is net even anders dan toen deze act onder bezielende leiding van topproducer Guido Aalbers ooit begon. Toen riep hij muzikanten op om nummers in te leveren, die vervolgens allemaal door die componisten zelf in zijn studio opgenomen werden. Lorrainville is tijdens Desire The Reckless een vast collectief muzikanten geworden dat nummers van andere artiesten inspeelt.

Wat de volgende stap zou moeten zijn? Dat de band Lorrainville (bestaand uit Peter Slager, Anneke van Giersbergen, Casper Adrien, Erik Neimeijer, Bernard Gepken, GertJan van der Weerd, Otto de Jong en Reinier Scheffer) zélf samen nummers gaan maken. Wie weet…