Ja, het duurde meer dan twintig jaar. Toch moet gezegd; ’t was het wachten waard. Al toen de eerste secondes nieuwe Pink Floyd-muziek via het internet gecommuniceerd werden, gaven de fans massaal gehoor. Het duurde nog weken voordat het écht album uitkwam, maar het vijftiende album genaamd The Endless River was door die luttele secondes op YouTube al een gegarandeerd kassucces.
Natuurlijk had een enkeling gehoopt op een hereniging met Roger Waters, maar die heeft zich volledig gedistantieerd van dit nieuwe album. Vier nummers tijdens Live 8 2005 (Breathe, Money, Wish You Were Here, Comfortably Numb); dat was het.
Wél erg belangrijk voor David Gilmour en Nick Mason om dit album uit te brengen? Dit waren de laatste opnames mét wijlen Richard Wright. Tja, dat zei hen toch wel wat. Het feit dat de nummers door het trio samen geschreven en opgenomen werden, maakte het zelfs zo bijzonder, dat ‘de fans’ ze ook moesten horen.
Iedereen weet dat dit het laatste werk van Pink Floyd gaat zijn. De opnames die draaien om stukken die bijna allemaal instrumentaal zijn, kennen de sfeer van de instrumentale werken van A Momentary Lapse Of Reason, maar grijpen af en toe ook terug op de succesvolle jaren zeventig van de band. Het Floyd-nummer Sorrow is feitelijk de naamgever van het slotstuk en het enige nummer mét vocalen: ‘silence that speaks so much louder than words’.
Daarover gesproken: natuurlijk zal men er niet meer mee optreden; zonder Wright geen Floyd tenslotte. Maar uiteindelijk moet bovenal wel geconcludeerd worden: de 55 minuten muziek van The Endless River (een phrase van High Hopes, het laatste nummer van The Division Bell) zijn veel meer dan ‘left overs’ van The Division Bell. Dit is de buitengewoon sfeervolle en emotionele zwanenzang van een bijna gestorven rockdinosaurus.
