North Atlantic Oscillation was op haar eerste twee albums voor progliefhebbers bijna even ongrijpbaar als het klimatologisch fenomeen waarnaar dit Schotse duo genoemd is. Een prima bandnaam, afkomstig uit het walhalla van de prog Groot Brittannië, het juiste instrumentarium, en mooie gevoelige songs … die helaas niet altijd bleven beklijven. Je moest als fan van deze muzieksoort NAO wel goed vinden maar toch slaagde de band er niet in om zich permanent in je hoofd te nestelen, naast verwante bands als The Pineapple Thief, Nosound of zelfs Porcupine Tree (de rustige variant). Tot nu toe want op het derde album klopt het opeens allemaal wel honderd procent. De tien tracks op The Third Day voeren je mee op een esoterische reis langs plekken en belevenissen waar je licht melancholisch wordt. De ijle stem van zanger Sam Healey fluistert je in hoe het ervoor staat in het leven, onderwijl ruim baan gevend aan wederhelft Ben Martin om de synthtapijten te leggen die zorgen voor een aanstekelijke bodem a la Sigur Ros maar dan met pit. NAO’s landgenoten hebben de uitdrukking “third time lucky” en dat zou ook wel ’s het geval kunnen worden voor deze beide vrienden want niets staat nu nog hun doorbraak in de weg.
