Zo ongeveer tegelijkertijd met niet werk van Mr Big verschijnt Stone Pushing Uphill Man. Dit zou voor velen commerciële zelfmoord zijn maar Giilberts solomateriaal verschilt dusdanig van zijn bandwerk dat het waarschijnlijk niet zoveel uitmaakt. Handig lijkt het mij echter niet. Inhoudelijk heeft Gilbert gekozen voor een iets andere aanpak. Hij heeft er voor gekozen om een aantal bekende stukken op te nemen en die te ‘vergitaren’ met andere woorden: de stem is ook gitaar. Gilbert stapt niet in de valkuil dat het dan een soort liftmuziek wordt, daar is hij te eigenzinnig voor, integendeel: veel van de nummers werken instrumentaal prima. Stukken van Loverboy, kd lang en Aerosmith krijgen een Gilbert behandeling. Naast twee prima eigen stukken zijn het Goodbye Yellow Brick Road, het jazzy Murder By Numbers en wie had dat gedacht… het Beatles-niemendalletje Why Don’t We Do It In The Road die de show stelen.
