In mijn recensies heb ik regelmatig opgemerkt dat echte goede bluesplaten pas worden gemaakt als de muzikant flink in de ellende wordt ondergedompeld. Daar zeg ik nu bij dat ik uitdrukkelijk bedoelde: liefdesellende, en niet de ellende die Walter Trout momenteel ondergaat. Hij wacht namelijk al een tijdje in een ziekenhuis op een levertransplantatie (een erfenis van zijn drank- en drugsverslavingen van bijna 30 jaar geleden) en ondertussen gaat het niet al te best met hem, kijk maar ’s op Trout’s website naar zijn uitgemergelde fysiek. The Blues Came Callin’ moet deze keer dus letterlijk genomen worden, en het is razend knap en een stevig bewijs van de doorzettingskracht van Walter dat hij deze plaat er nog uitgeperst heeft. Dat de songteksten niet al te opgewekt zijn (Wastin’ Away, The Bottom of the River, Hard Time) en dat Trout met minder kracht zingt mag geen verwondering wekken. Wat dat wel doet, is het nog altijd zeer puike spel van onze bluesrockgod. Mocht dit zijn laatste cd zijn dan is The Blues Came Callin’ een mooi afscheidsplaatje. Maar stiekem hopen en denken we dat Trout straks gewoon weer op het podium te zien is.
