“And I just got broken. Broken into two. Still I call it magic, when I’m next to you.” Was getekend, Chris Martin. Plots doken daar de singles Midnight en Magic op. De grootste (stadion)band ter wereld wist de massa te besprenkelen met subtiele, slaperige elektronica vol discretie en melancholie. Een album lang? Bijna. Pas op het eind is daar min of meer vanuit het niets het door Avicii geproduceerde A Sky Full Of Stars, waarbij in een volle O2 Arena ongetwijfeld de confettikanonnen tot aan de hemel toe gekleurde snippers lanceren. Wat rest is een langspeler vol bescheiden tracks, zoals de ambientachtige popsong Always In My Head, opgevolgd door de minimalistische hitsingle Magic. Ink en True Love zijn vervolgens eenvoudige, doch zeer luisterrijke nummers die in stilte vragen om herhaling. Het door Kraftwerk geïnspireerde Midnight leunt op de elektronische expertise van Jon Hopkins, met een voor Coldplay vrijwel onherkenbaar experimenteel geluid, inclusief Bon Iver-achtige stemvervormingen. Ergens voelt Ghost Stories als het solodebuut van Martin, doorspekt met een door Gwyneth Paltrow opgewekte mistroostigheid, op A Sky Full Of Stars na, al zal eerdergenoemde massa juist díe track omarmen. Daaromheen sluiten het ingetogen Another’s Arms (inclusief hemelse achtergrondvocalen en subtiele beat), het breekbare, meer traditionele Oceans en de emotionele piano-outro O het album lieflijk af. En zo besef je je na een kleine 40 minuten dat je een album lang het hartenleed van Martin hebt gedeeld. In het geval van Coldplay’s zesde album houdt de band het vooral heel klein. Laat je verrassen.
